Tuesday, September 20, 2011

Nije u metežu gospod – Siniša Jelovac (Pokret za slobodu, Beograd, 2011)

Napiso: Kristina Đuković, član Nadzornog odbora Satibare
ima i ovde: http://jebotenik.blogspot.com/2011/08/nije-u-metezu-gospod-sinisa-jelovac.html 

„osvrni se
uzvišeni bože
malo je ovde
niže
teže
gledati gore
do nametnute
sreće“

Siniša Jelovac čiju je zbirku pesama, „Nije u metežu gospod“, nedavno objavio Pokret za slobodu, do sada je, kako stoji u priloženoj biografiji, objavljivao pesme u fanzinima i književnim časopisima, a ovo mu je druga zbirka poezije (prva, „Devet dana Ja“, izašla je 2001). Predvodio je teatarsku trupu Zemaljski bend Zagorelo o kom je 2006. snimljen dokumentarni film „Put do Visoke zemlje“. Jedan je od osnivača filmskog udruženja „Organizacija udruženog rada Satibara“ i radio je i kao novinar, a kao glumac se pojavljuje u nekoliko kratkih igranih filmova.


Budući da su svi stihovi u zbirci „Nije u metežu gospod“ ispisani malim slovom, bez interpunkcije (uostalom i rime), jasno je da je i reč bog ispisana malim slovom. Ovo, kao i šturost stihova koji kao da beleže samo nervne završetke Jelovčevih misli, doprinosi utisku da je po sredi transkripcija molitve. Sa jedne strane, između redova svake pesme, buja vapaj za Bogom, a sa druge kao da čuči neki ćata koji uredno transkribuje te molitve, gledajući da prištedi slova i znakove ne bi li telegram stao na ograničeni prostor i stigao na svoje odredište bez zaustavljanja od strane administracije, carinika, tetaka i ostalih graničnika.

Na ovoj liniji, Jelovčeva zbirka donosi ono što bi neko mogao nazvati defetizmom, budući da često, u većini pesama, ukazuje na prisustvo „šarenila bola“ i praznog hoda, ali, paradoksalno, iskrenost postavljenih pitanja otvara prozor i propušta vazduh u prostor naših života koji je vazda zaprašivan „vazduhom“ prezasićenim tobožnjim smislom i isto tako nabildovanom verom bilo da ona predstavlja čist razum ili samo nekakvu intuiciju. Pošten čovek se u takvom vazduhu guši, pa je ova zbirka pesama dovoljno oštar nož koji će proseći put, ako ne do boga, a ono do vazduha.


Knjiga je podeljena na dva nazovi poglavlja od kojih je prvi obraćanje bogu, zapravo poziv upućen na tu adresu, poziv na fer razgovor bez prenemaganja, prethodnog znanja i obaveze. Drugi deo bi se mogo okvalifikovati kao ljubavna poezija. „shvatam/ti postojiš/ti znaš/samo to/više nije/dovoljno shvatiti“, kaže pesnik i ovde se vidi očigledna, nepatvorena zagrcnutost pred velikim pitanjima. Umesto da gomila reči i molitve, Jelovac kao da svoj dah, stegnut pred svakodnevicom i onim plafonom sa kog kaplje smisao nikako ne puneći kofu, i baš svojim prisustvom plašeći i ugrožavajući svaki jutarnji korak ka autobusima što „ne prolaze pored granica/pored očaja“ , pretvara u stihove.


Neki od stihova deluju oslobađajuće zbog iskreno postavljenih pitanja koja se mogu čitati kao provokacija upućena bogu, a onda i svakome ko donosi i propoveda smisao i zančenje. Paradoksalno, stihovi poput ovih – iskrivi mi ruke/životnost polomi/učini šta jače/od puke slučajnosti/da možeš/da tvoriš/da siva reka/protiče ko pesma/zaboravi da veruješ/da tražiš/gospode/prstom pokaži/ko je u mraku –oslobađaju.
Formalno, sve pesme u zbirci su, kako i sam u jednom trenutku kaže pesnik, „nedaleko od pesme“. Ako je napor koji bi pesnik uložio u oblikovanje rima danas već težnja ka melodiji, ka snevanju i, samim tim, udaljavanju od života, najveći san nam može biti otrežnjenje i iskrenost, a to upravo donosi Jelovčeva pesmarica.


Moja omiljena pesma nalazi se pri sredini zbirke i, po mom mišljenju, najbolje sumira smisao naziva zbirke „Nije u metežu gospod“. Naime, postoji određena želja za odmorom, ali ne onim lezilebovićskim, mizantropskim, ciničnim odbacivanje svega, niti u vidu obećanog raja i mira. Postoji želja i potreba za povratkom iz svih konstruisanih mirova ka nekom u kom jednostavno prihvatamo to šta smo i s tim u skladu živimo. Upravo taj mir ja sam našla u stihovima koji kažu: „ne puštaj me unutra/ne dozvoli mi da/tražim oproštaj/gospode oslobodi put/poslednju rečenicu sahrani/napokon stvori zidove od reka/krv od kiša/smrt od snega/pošalji me nazad/do mene“

Wednesday, September 7, 2011

LAST CENTURY ZINESTERS

Predstavljamo vam film iste tematike kao i FANZINI SA MARSA Siniše Dugonjića, ali fokusiranog na Brazil... Uživajte...

IF NOBODY DOES, WE DO!

Search, type, cut, paste, layout, copy, assemble, fold, distribute. This may seem very simple when you have around a computer with internet connection and a printer.

However, until the mid-1990s to accomplish this task was necessary to have some contacts, typewriter, pencil, crayon, scissors, glue, money, stapler, time and a lot of willpower. The networks were formed via letter and the process was very slow, but not so little energy.

Such was the life of the Last Century Zinesters that did everything - to circumvent the laws - to move a piece of information. Simply because they are tired of all that was standardized, there were just watching and swallowing everything in sight: they were there and did.

The Project

"Last Century Zinesters" emerged in 2010 with the aim of bridging the gap of not having any Brazilian audiovisual documentary talking exclusively about fanzines produced by these lands.

One feature of the project is to have the same aims and objectives of fanzines, or totally "do it yourself", without necessarily avail themselves of a "world standard" quality, nonprofit, and especially with a lot of collaboration.

In the period from April to November 2010 were recorded 21 interviews for me and another redorded by Patricia Amitrano.

The first part of the documentary was focused on the contacts via letter (which was a solid social network analog) in fanzines flyers that advertised all over the world, craft assembly, and the shenanigans to get the zines to circulate.

And to tell this story get any better who lived intensely the art of making zines: the zinesters!

The stories are so similar, it was possible to follow a sequence like a single speech. What actually is it.

Although it was not the intention, it was inevitable nostalgic leave a taste in the statements, after all, the 1980s and 1990s were the most exciting in the production of fanzines: never have so many titles were released. There were times that here in this documentary, is told with great emotion by some of his characters.

"Last Century Zinesters - Chapter 1: The difficulty to put the block on the street and social network analogue”, a documentary conceived, coordinated and directed by MÁRCIO SNO
Cameras MÁRCIO SNO and PATRICIA AMITRANO
Recording Assistant CALVIN KONNO
Edition MÁRCIO SNO
Soundtrack POINDEXTER and DIEGO MAX
Sao Paulo, Brazil - 2011 - Digital - Color - Widescreem Duration 34'49
Original title: "Fanzineiros do Século Passado – Capítulo 1: As dificuldades para botar o bloco na rua e a rede social analógica"

MÁRCIO SNO
In the 1990s he edited the fanzines Aaah!!, Don’t Worry!, Ejaculação Precoce, Lady Die! (all about the underground culture generally) and Pleasure (erotic), collaborated on several fanzines fanzines and participation in collective fanzines (Bodega, Medonho!, Os Mardito etc.).. In the same period did illustrations for numerous bands and fanzines (flyers, demo tapes, CDs, shirts, covers, logos, etc.)..
As from 2000 coordinated several workshops of fanzines, and publish the fanzine Arreia! and in 2007 launched the booklet Fanzines de Papel, the result of a research paper, addressing the historical context of fanzines and tips on how to produce its. This material is a reference for research in communication.
He is currently an pedagogical leader in a NGOs and assistant editor of Portal Rock Press.
Contacts: marciosno@gmail.com


Last Century Zinesters - Chapter 1 from Márcio Sno on Vimeo.

Friday, September 2, 2011

VOLATILE WORKS COLLECTIVE

Sinoć smo u klubu Gavez na beogradskoj Adi Ciganliji predstavili bratski kolektiv Volatile Works iz Montreala, što je u Kvebeku, a Kvebek je još uvek u Kanadi, pa je red i da na blogu predstavimo rad ove nama vrlo bliske i slične filmske družine s kojom volimo jesti, piti i francuski govoriti.

Volatile Works is a five member film and new media art collective in Montreal, Quebec established in 2003. They produce works in diverse mediums, genres, and styles, with an emphasis on do-it-yourself forms of production. Their works have appeared in over 150 film and new media art festivals in over 50 countries. The collective organizes regular short film screenings, and has collaborated with other collectives and musicians on community-based screenings, workshops in activist video, 16 mm & Super-8 projections, and music videos.

http://www.volatileworks.org/
 
"Unlike some collective experiments where communitarism swallows all individuality, Volatile Works is composed of five very strong and distinct signatures, from Witcaky's experimental films that cross avant-garde accents with surrealism, to DeGiglio-Bellemare's B-movie and horror film explorations seasoned with agitprop perspectives, to Pomgrenade's anti-militarism and politically engaged cinema."
-- Domique Dugas, La Revue de la Cinémathèque Québécoise (Sept-Dec. 2007) 


You can read some stuff on Volatile Works on http://www.montrealmirror.com/2007/010407/nm17.html

Thursday, September 1, 2011

Kako smo snimali Nije u metežu Gospod ili LEPE SLIKE KRAJA


napiso: Siniša Jelovac

Toga dana, ne mogu se tačno setiti kog, ali je svakako bilo u smiraj aprila meseca, u proleće, u njegovom prelepom cvatu. Toga dana je već pao dogovor da snimimo eksperimentalni film prema mojoj knjizi pesama koja je negde u to vreme trebala progledati. Ekipa Satibare je bila spremna, u svom uobičajenom sastavu, plus Ivana Đokić, novo lice u Satibara filmu.

Veče uoči snimanja spavao sam (kreativno) kod kuće, tačnije kod roditelja u stanu, što je bilo u to vreme neuobičajeno.

I to jutro, kod mene doma dođoše prvo Siniša Dugonjić, čovek koji jaše kameru, a posle i sve ostalo (kompjuter, montažu...), a potom i Ivan Velisavljević reditelj filma, čovek od koga smo očekivali mnogo, kao i Ivana, glumica od koje smo očekivali još više. Sve u svemu, brzo shvatismo da scenarija nema. Ivana je, to sam znao i pre tog dana, imala neke ideje, pre svega kostim, a potom i vunicu. Ja sam imao samo pesme, Siniša, fala bogu, kameru i tešku mehanizaciju, dok je Ivan odlučno krenuo u stvaranje slika od pesama. I to redom, jednu po jednu.

Početak je bio lep. Nešto kao lepe slike kraja. Prva pesma u stanu, potom u hodniku zgrade, gde smo naišli na brojne frikove, ili drugim rečima ludake, kojih u mojoj zgradi ima najviše u opsegu Novog Beograda. Režiser Ivan delovao je kreativno, mi ostali smo mu pomagali sugestijama.

Ivan je konstatovao da moje pesme imaju mnogo satova. Trebalo je ilustrovati sve te satove.

Posle dva sata snimanja, dođe vreme za pauzu. Seli smo u kafe Klavirint, u centru bloka 45, u lepoj 'ladovini. I filmski radnici to vole, pa pauza beše baš, onako, kako bi rek'o, kul.

Nakon pauze snimali smo delove u filmu koji su kasnije, kada je film završen, bili baš efektni.

Nije prošlo mnogo vremena i shvatili smo da nije moguće ilustrovati sve pesme iz knjige, pa smo finiširali na vodećoj - Nije u metežu, nije u metežu Gospod.

Posle smo se vratili doma i ručali , pritom popivši po čašu vina.

Postprodukciju mister Siniša Dugonjić je uradio kako dolikuje njegovom renomeu, i film je bio spreman. I bio je u Zagrebu na Reviji amaterskog filma, na platnu, dobar, eksperimentalan, prilično lep, nešto kao „lepe slike kraja“.



POGLEDAJTE FILM
nije u metežu
nije u metežu gospod